Occupy Wall Street (OWS)
Extended protest against economic inequality and the corruption of corporate law that occurred from September 17 to November 15, 2011, centred in New York City. The demonstration marked the beginning of a new focus on wealth disparity in American politics.
Rozszerzony protest przeciwko nierównościom ekonomicznym i korupcji prawa korporacyjnego , który odbył się od 17 września do 15 listopada 2011 r., a jego centrum stanowił Nowy Jork . Demonstracja zapoczątkowała nowe skupienie się na nierównościach majątkowych w amerykańskiej polityce.
Background and planning
The Occupy Wall Street protest took place in the wake of the financial crisis of 2007–08 and the resulting Great Recession. The economic downturn significantly worsened the living standards of many Americans, particularly younger adults born in the 1980s, while increasing the disparity of income between the rich and the poor. Public resentment for the upheaval developed toward the United States’ financial sector, whose leaders not only bore some responsibility for the crisis but largely escaped criminal charges for their role in it.
The idea of a protest in Lower Manhattan arose in conversation between Kalle Lasn, cofounder and editor in chief of the anti-consumerist magazine Adbusters, and the magazine’s senior editor, Micah White. The men were inspired by how many Egyptians turned out to protest Hosni Mubarak’s regime in Tahrir Square in January 2011. Lasn registered OccupyWallStreet.org on June 9, and he picked September 17, his mother’s birthday, as the date of the event. The announcement of the protest in an Adbusters e-mail on July 13 quickly circulated on Twitter and Reddit, indicating strong interest. By August 9 a group of veteran organizers in New York City—most of whom identified as anarchists—had formed an organization they called the New York City General Assembly (NYCGA) to plan and direct the protest.
Kontekst i planowanie
Protest Occupy Wall Street miał miejsce w następstwie kryzysu finansowego z lat 2007–2008 i wynikającej z niego Wielkiej Recesji . Kryzys gospodarczy znacznie pogorszył poziom życia wielu Amerykanów, szczególnie młodych dorosłych urodzonych w latach 80., jednocześnie zwiększając dysproporcje w dochodach między bogatymi i biednymi. Społeczne niezadowolenie z powodu przewrotu rozwinęło się w kierunku sektora finansowego Stanów Zjednoczonych , którego liderzy nie tylko ponieśli część odpowiedzialności za kryzys, ale w dużej mierze uniknęli zarzutów karnych za swoją rolę w nim.
Pomysł protestu w Dolnym Manhattanie zrodził się w rozmowie między Kalle Lasnem, współzałożycielem i redaktorem naczelnym antykonsumpcyjnego magazynu Adbusters , a starszym redaktorem magazynu, Micahem Whitem. Mężczyźni zainspirowali się liczbą Egipcjan, którzy pojawili się, aby zaprotestować przeciwko reżimowi Hosniego Mubaraka na placu Tahrir w styczniu 2011 roku. Lasn zarejestrował OccupyWallStreet.org 9 czerwca i wybrał 17 września, urodziny swojej matki, jako datę wydarzenia. Zapowiedź protestu w e-mailu Adbusters z 13 lipca szybko rozeszła się na Twitterze i Reddicie, wskazując na duże zainteresowanie. Do 9 sierpnia grupa doświadczonych organizatorów w Nowym Jorku — z których większość identyfikowała się jako anarchiści — utworzyła organizację, którą nazwali Zgromadzeniem Ogólnym Nowego Jorku (NYCGA), aby zaplanować i pokierować protestem.
Protest i okupacja
Aby powstrzymać policję przed prewencyjnym zamknięciem miejsca, dokładna lokalizacja protestu nie została ustalona aż do poranka 17 września. Po ustaleniu, że organy ścigania rzeczywiście wiedziały o proteście i ustawiły barykady wokół pierwszego wyboru NYCGA — posągu Charging Bull na Wall Street — skauci skierowali setki czekających demonstrantów do parku Zuccotti. Początkowo przybywali w małych grupach, aby nie zwracać na siebie uwagi, ale ostatecznie przybyło około 1000 demonstrantów. Podobno na noc zostało prawie 300 osób.
Protest and occupation
In an effort to stop police from preemptively closing the site, the exact location of the protest was not decided until the morning of September 17. After finding that law enforcement was indeed aware of the protest and had set up barricades around the NYCGA’s first choice site—Wall Street’s Charging Bull statue—scouts directed hundreds of waiting demonstrators to Zuccotti Park instead. Arriving in small groups at first so as not to attract attention, about 1,000 demonstrators eventually arrived. Almost 300 people reportedly stayed for the night.
Over the next 58 days, the number of protesters staying in Zuccotti Park ebbed and flowed in the range of 100–200 people. The camp evolved to include such amenities as free meals, wireless Internet, and a lending library staffed by professional librarians volunteering their time. Facilities that the park lacked, such as bathrooms and laundry machines, were donated by local residents and businesses. The cost of this increasingly complex operation reached $1,000 a day, but it was a price the NYCGA could easily afford: supporters donated more than $5,000 a day.
Occupy Wall Street inspired similar groups and protest camps not only across the United States but around the world, creating an Occupy movement. Some of these efforts outgrew and outlasted Occupy Wall Street itself; Occupy London expanded to four locations, the last of which was not closed until June of 2012. The whole phenomenon reached its apex on October 15, 2011, when members of the movement and others joined together in a global “Day of Rage” protest. Demonstrations occurred in more than 900 cities.
Przez następne 58 dni liczba protestujących przebywających w parku Zuccotti wahała się od 100 do 200 osób. Obóz ewoluował, obejmując takie udogodnienia, jak darmowe posiłki, bezprzewodowy Internet i bibliotekę wypożyczającą książki, w której pracują wolontariusze, którzy poświęcają swój czas. Udogodnienia, których brakowało w parku, takie jak łazienki i pralki, zostały przekazane przez lokalnych mieszkańców i firmy. Koszt tej coraz bardziej złożonej operacji osiągnął 1000 dolarów dziennie, ale była to cena, na którą NYCGA mogło sobie łatwo pozwolić: zwolennicy przekazywali ponad 5000 dolarów dziennie.
Occupy Wall Street zainspirowało podobne grupy i obozy protestacyjne nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale na całym świecie, tworząc ruch Occupy. Niektóre z tych wysiłków przerosły i przetrwały samo Occupy Wall Street; Occupy London rozszerzyło się do czterech lokalizacji, z których ostatnia nie została zamknięta aż do czerwca 2012 r. Całe zjawisko osiągnęło szczyt 15 października 2011 r., kiedy członkowie ruchu i inni połączyli się w globalnym proteście „Day of Rage”. Demonstracje odbyły się w ponad 900 miastach.
On October 10 New York City Mayor Michael Bloomberg declared that the Occupy Wall Street protesters were welcome to stay in Zuccotti Park indefinitely. However, the park’s owner, Brookfield Properties, declared its intent to clean the park on October 14 and that it would ask the New York City Police Department to remove the demonstrators so that the cleaning could take place. The activists responded to this challenge by cleaning the park themselves, and Brookfield backed down.
At 1:00 am on November 15, police raided the park and “temporarily” removed the protesters, some 200 of whom were arrested for noncompliance. Mayor Bloomberg announced that he had made the decision to clear the park because of steadily increasing public health concerns. Lawyers for the protesters successfully obtained a temporary restraining order against the city, but the judge soon ruled in the city’s favour. Protesters could reenter the park, but they were forbidden to bring tents or sleeping bags.
Several attempts were later made by protesters to reclaim the park, but none of them were fruitful. However, Occupy Wall Street succeeded in reframing the national conversation about economic inequality, and it did so in simple effective terms. The protesters’ slogan “We are the 99 percent”—referring to the difference in wealth between the richest percentile of U.S. citizens and the rest of the population—resonated and persisted. Occupy protests were held periodically in the following years, such as on the September 17 anniversary and on May Day (May 1), the day on which the historic struggle for workers’ rights is commemorated.
10 października burmistrz Nowego Jorku Michael Bloomberg oświadczył, że protestujący z ruchu Occupy Wall Street mogą pozostać w parku Zuccotti na czas nieokreślony. Jednak właściciel parku, Brookfield Properties, oświadczył, że zamierza posprzątać park 14 października i że zwróci się do nowojorskiej policji o usunięcie demonstrantów, aby sprzątanie mogło się odbyć. Aktywiści odpowiedzieli na to wyzwanie, sami sprzątając park, a Brookfield się wycofał.
O 1:00 w nocy 15 listopada policja wkroczyła do parku i „tymczasowo” usunęła protestujących, z których około 200 zostało aresztowanych za nieprzestrzeganie nakazu . Burmistrz Bloomberg ogłosił, że podjął decyzję o usunięciu protestujących z parku ze względu na stale rosnące obawy dotyczące zdrowia publicznego . Adwokaci protestujących skutecznie uzyskali tymczasowy nakaz powstrzymania się od działań miasta, ale sędzia wkrótce wydał orzeczenie na korzyść miasta. Protestujący mogli ponownie wejść do parku, ale zabroniono im wnoszenia namiotów lub śpiworów.
Później protestujący podjęli kilka prób odzyskania parku, ale żadna z nich nie okazała się owocna. Jednak Occupy Wall Street odniosło sukces w przekształceniu krajowej dyskusji na temat nierówności ekonomicznych i uczyniło to w prostych, skutecznych słowach. Hasło protestujących „Jesteśmy 99 procentami” — odnoszące się do różnicy w bogactwie między najbogatszym percentylem obywateli USA a resztą populacji — znalazło oddźwięk i przetrwało. Protesty Occupy odbywały się okresowo w kolejnych latach, na przykład w rocznicę 17 września i 1 maja (1 maja), dzień, w którym upamiętniana jest historyczna walka o prawa pracownicze.
Impact
Energy from the Occupy movement has been credited with inspiring activism in other sectors, such as the resistance against the Keystone XL oil pipeline project, which reinvigorated the United States’ environmental movement. The same fervour is said to have motivated fast-food workers in New York to strike for higher pay, leading to a national campaign for a $15-per-hour minimum wage. These ripples and others reshaped the Democratic Party by making income inequality a dominant issue in its 2016 and 2020 presidential primaries.
Text: Adam Volle, source: Britannica
Uderzenie
Energia ruchu Occupy została uznana za inspirującą aktywizację w innych sektorach, takich jak opór przeciwko projektowi rurociągu naftowego Keystone XL, który ożywił ruch ekologiczny w Stanach Zjednoczonych. Podobno ten sam zapał zmotywował pracowników fast-foodów w Nowym Jorku do strajku o wyższe wynagrodzenie, co doprowadziło do ogólnokrajowej kampanii na rzecz 15 dolarów za godzinępłaca minimalna . Te i inne wydarzenia zmieniły Partię Demokratyczną, czyniąc nierówność dochodów dominującym tematem w prawyborach prezydenckich w 2016 i 2020 roku.
